Το 1968 νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρική κλινική, με έντονο στρες και άρνηση φαγητού. Ήμουν 29 ετών και από νεαρή ηλικία είχα έντονα καταθλιπτικά συμπτώματα. Είχα αδυνατίσει υπερβολικά και οι γιατροί τότε δεν ήξεραν τι να κάνουν.

 Μετά από μια μέρα νοσηλείας βλέποντας τις άσχημες καταστάσεις που υπήρχαν δίπλα μου και νιώθοντας ότι  το παιδί μου, που ήταν μόλις ενός έτους, με έχει ανάγκη συνειδητοποίησα ότι πρέπει να αγωνιστώ και να παλέψω. Ζήτησα να με μεταφέρουν στο σπίτι μου και με τη δύναμη της ψυχής μου αλλά και την φαρμακευτική αγωγή που μου έδωσαν οι γιατροί, κατάφερα και συνήλθα, ως ένα σημείο.

Τα ψυχολογικά προβλήματα δεν έλειψαν, αλλά κατάφερα και μεγάλωσα το παιδί μου, δίνοντας τη μάχη μου. Σήμερα χαίρομαι και το εγγόνι μου.

Ελένη Λύχνου
(επειδή δεν γνωρίζω υπολογιστή ευχαριστώ τον Κώστα που έγραψε αυτά που του μετέφερα)